De Waarheidsvriend, 26 april 2018

Steeds meer lhbtqi-rijp

Genderideologie ontmantelt langzaam identiteit man en vrouw

Moederdag is kwetsend voor transgenders, vond een Engelse supermarkt en paste de kaartencollectie aan. In ons land vervoert de NS ‘beste reizigers’ in plaats van ‘dames en heren’. Alleen man en vrouw is vandaag ‘veel te simplistisch’ en heteroseksualiteit niet meer de norm. Wat gebeurt hier?

Weinig mensen realiseren zich dat het genderdenken top-down wordt aangestuurd door de Verenigde Naties, de Europese Unie en nationale regeringen, wereldwijd.

Je struikelt vandaag over termen als ‘gender’, ‘inclusief denken’ en ‘diversiteit’. Gemeenten en provincies zijn er druk mee in de weer, net als universiteiten en hogescholen. We hebben diversiteitsambtenaren, een diversiteitsbeleid, docenten ‘diversiteitsvraagstukken’, bedrijven met een heuse diversity board. Opzet van dit beleid is om minderheden voor te trekken en (voormalige) meerderheden een toontje lager te laten zingen, las ik in Elsevier Weekblad en veel mooier is het niet.

Bij diversiteit ging het tot voor kort vooral over integratie van culturele minderheden en over glazen plafonds voor vrouwen. Maar vandaag betekent het: genderneutrale toiletten, betonnen paaltjes in regenboogkleuren en vooral ‘jezelf kunnen zijn’. Verschillende landen kennen op het paspoort een derde geslacht en tobben in andere officiële documenten met hij/zij/het en vader/moeder.

Sekse ontdekken

Het is allemaal het resultaat van een agressieve en steeds meer succesvolle diversiteitsagenda in de westerse wereld. De genderideologie krijgt langzaam maar zeker handen en voeten in de samenleving. Weinig mensen realiseren zich dat het genderdenken top-down wordt aangestuurd door de Verenigde Naties, de Europese Unie en nationale regeringen, wereldwijd. De gevolgen daarvan zijn verstrekkend en nauwelijks te onderschatten.

De kerngedachte is: we moeten af van het plaatje dat je als jongen of meisje wordt geboren, dat man en vrouw elkaar voor het leven trouw beloven en een gezin stichten. Dat mag dan al eeuwenlang normaal zijn, vandaag geldt het als een idéé: iets wat tussen je oren zit en hoort bij opvattingen van vroeger.

Man/vrouw en homo/hetero zijn ‘veel te simplistisch voor de complexe beleving van seksuele aantrekking die mensen ervaren. We hebben meer verdieping nodig, en meer ruimte voor het individu om zich volledig te ontplooien.’ Aldus romanschrijver Gerrit Jan Wielinga, actief in de homolobby en oprichter van een denktank voor biseksuelen.

De lhbti-beweging wil dat we gaan geloven dat je je geslacht zelf kiest (lhbti staat voor lesbiennes, homoseksuelen, biseksuelen, transgenders en intersekse personen). Niet biologische kenmerken maar gevoelens bepalen je sekse. Deze ontdek je dus gaandeweg en ze kan ook wisselen. Volgens deze ideologie is het discriminerend om te zeggen dat heteroseksualiteit de norm is – diversiteit is de standaard.

Het biologisch geslacht heeft in de genderideologie dus geen betekenis voor je identiteit. De mens wordt een maakbaar product en de afstand tussen de schepping/natuur wordt groter. Wat je als mens voelt en wilt, is het uitgangspunt en de (biologische) waarheid. Goed is wat goed voelt. Waarheid is wat mensen zelf vinden. Daarom mogen er geen vaste omgangsvormen meer bestaan waar mannen of vrouwen zich naar kunnen voegen. Alles kan. Vandaar dat Facebook zijn gebruikers in de VS sinds vier jaar keus uit meer dan vijftig genderopties biedt. Vandaar dat Duitsland afgelopen maart discussieerde over een genderneutraal volkslied, zonder Vaterland en brüderlich (broederlijk).

De lhbti-beweging wil dat we gaan geloven dat je je geslacht zelf kiest. Het biologische geslacht zegt volgens de genderideologie niets over je seksuele identiteit.

Miljoenen

In Europa worden we sinds een aantal jaren stap voor stap lhbti-rijp gemaakt. Wereldwijd financiert de EU allerlei projecten om de zichtbaarheid en acceptatie van lhbti-organisaties te vergroten. Hiervoor zijn miljoenen beschikbaar. De strafbaarstelling van homoseksualiteit moet worden afgeschaft, discriminatie van lhbti tegengegaan en sociale acceptatie van lhbti bevorderd – waar ook ter wereld. Europese lidstaten krijgen concrete handvatten hoe de seksuele revolutie van bovenaf door te voeren. Een speciale EU-toolkit moet de landen helpen om de mensenrechten van lhtb’s te promoten en te beschermen.

Op verzoek van de Europese Raad (de plaats waar de nationale ministers van elke EU-lidstaat bijeenkomen om wetten aan te nemen en beleid te coördineren) brengt de Europese Commissie vanaf 2016 elk jaar over de vooruitgang verslag uit. Zo houd je de vinger aan de pols.

Meebewegen

De invloed van homobelangenorganisatie COC in ons land kunnen we moeilijk onderschatten. Belangrijk resultaat van deze jarenlange, goed georganiseerde homolobby is legalisatie van het homohuwelijk in 2001.

Tegenstanders van het homohuwelijk vormen in Nederland inmiddels een beperkte minderheid, niet meer dan 7 procent. Het betreft vooral ‘beslist religieuzen’ en allochtone Nederlanders. Als twee mensen elkaar liefhebben, kan er toch geen belemmering zijn om elkaar trouw te beloven. Het geslacht doet er niet toe.

Steeds meer Nederlanders houden er inmiddels een ‘uitgesproken positieve opvatting’ op na als het gaat om de vrijheid om je leven te leiden zoals je wilt als je lesbisch of homoseksueel bent. Het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) noteerde in 2016 dat de opvattingen in ons land over homo- en biseksualiteit steeds positiever worden. We bewegen dus gewillig mee, merken misschien weinig van een doelbewust identiteitsbeleid en gunnen ieder zijn leven. Je kunt je ook afvragen wie bestand is tegen deze nogal dwingende ideologie. Wie niet meedoet, maakt zich al snel schuldig aan discriminatie – en daar is geen excuus voor.

Sluipend

In haar boek De seksuele revolutie schetst de Duitse sociologe Gabriele Kuby een sluipende culturele omwenteling die de natuurlijke orde en structuur van onze maatschappij ondermijnt. Nooit eerder is er een ideologie geweest die de genderidentiteit van man en vrouw en elke ethische norm van seksueel gedrag wilde vernietigen, zegt ze. ‘Vandaag is de aanval gericht op de meest innerlijke morele structuur van de mens.’

Ons land is nog niet aan het eind van deze weg. De LHBT-monitor van het SCP mocht in 2016 dan een open houding bij veel Nederlanders constateren, ze meldde er wel meteen bij dat het kan beter kan: ‘De situatie van lhbt-jongeren in het onderwijs en lhbt-kinderen van allochtone ouders is zeker niet positief.’ Een onlangs gepromoveerde sociologe ontdekte dat Nederlandse scholen aan het werk moeten, omdat de seksuele vorming ‘nog steeds uitgaat van heteroseksuele relaties’. (Het Nederlandse kenniscentrum voor seksualiteit Rutgers financierde haar onderzoek.)

In Zweden ziet het er inmiddels anders uit. Peuters en kleuters krijgen op scholen een genderneutrale benadering. De natuurlijke voorkeur wordt omgebogen. Jongens mogen niet speciaal met jongens spelen, meisjes mogen geen voorkeur voor typisch meisjesdingen hebben. Op bepaalde uren gaan ze apart. Jongens masseren dan elkaars voeten en meisjes gaan op blote voeten de sneeuw in, moeten het raam opengooien en een grote brul geven.

Machtige staat

De voormalige Amerikaanse inlichtingenanalist Stella Morabito verwacht dat het volledige ‘ontseksen’ van de samenleving regeringen meer macht geeft. ‘Een systeem dat het bestaan ​​van man en vrouw niet erkent, is vrij om de afkomst van elk kind te negeren. Je wordt misschien erkend als de ‘wettelijke voogd’ van je kind, maar alleen als de staat daarmee instemt. Iedereen kan verantwoordelijk voor je kind zijn als de staat beslist dat het in ‘het belang van het kind’ is. In deze visie is er niets wat de staat verhindert om de moeder-kindband naar believen door te snijden’, schrijft ze (Public Discourse, 2016).
Morabito’s vergezicht doet misschien wat overspannen aan. Feit is wel dat Canada vorig jaar de Supporting Children, Youth and Families-wet heeft aangenomen. Deze geeft de staat bevoegdheid tot uithuisplaatsing van kinderen uit gezinnen die ‘tegen de lhbtqi- en genderideologie zijn’ en staat overheidsinstanties toe om echtparen die het met deze agenda oneens zijn te verbieden kinderen te adopteren.

Psychisch

Gabriele Kuby waarschuwt voor de ontwrichting van de samenleving en ziet zelfvernietiging als uiteindelijke resultaat. ‘Als mannen en vrouwen niet meer bereid zijn zich te verbinden, nakomelingen te krijgen en deze op te voeden tot mensen die in staat zijn verbintenissen te maken, wordt een natie in zijn voortbestaan in gevaar gebracht. Niet alleen fysiek maar ook cultureel en politiek.’

De diversiteitsideologie zal hoe dan ook psychisch sporen trekken. Als je identiteit als jongen of meisje geen natuurlijk gegeven is, heb je als tiener een nauwelijks begaanbaar pad voor de boeg. De puberteit krijgt er twee vragen bij: voel ik me man – of toch vrouw? En: val ik op een vrouw – of toch op een man? Voor de crises die je als tiener wachten, kun je bang zijn. Het is bekend dat lhbt’ers meer zelfmoordpogingen ondernemen dan hetero’s.

Allerlei ingewikkelde relaties die alles met de seksuele revolutie van doen hebben, maken het leven niet eenvoudiger: echtscheiding, buitenechtelijk geboren kinderen, alleenstaande opvoeders, de afwezigheid van de vader – met de nodige gevolgen voor de prestaties van kinderen, criminaliteit en exploderende kosten van de staat. George Orwell had het in 1984 nog niet bedacht.

Spreken

Onze tijd vraagt erom dat we ten minste drie dingen doen. Het eerste is het gebed om staande te blijven, niet blind te zijn voor de geest van onze tijd en vast te houden aan de woorden van God. In alles wat verandert geven deze houvast, richting, hoop en innerlijke vrede. Ik moet in dit verband soms denken aan de brief aan de gemeente van Pergamus: ‘Ik ken uw werken en weet waar u woont, namelijk waar de troon van de satan is. U houdt vast aan Mijn Naam…’ (Openb.2).

Het tweede is: spreken. ‘Het enige wat nodig is om het kwade te doen triomferen is dat goede mensen niets doen.’ Deze uitspraak van de filosoof en politicus Edmund Burke stimuleert ons om maar niet ons eigen leven te leven, maar om wakker te zijn en om ons uit te spreken. Om steun te geven aan wie het goede doet.

Bovendien vraagt onze tijd bewogenheid met degene die worstelt met zijn of haar persoonlijkheid en seksuele identiteit. En met wie weet hoe desastreus de seksuele vrijheid (is het echt vrijheid?) in de praktijk werkt. Heeft de christelijke gemeente niet Alles te bieden, meer dan ze nu laat zien? Is beschikbaar zijn wellicht voor christenen dé opgave in onze tijd?